Tijdens mijn meditatie van vanmorgen waren het niet de gedachten die mij uit het moment haalden, maar een vlieg.
Kriebels over mijn bezwete arm en benen.
Mijn eerste reflex? Wegwuiven, wegslaan.
Het ongemak, hoe klein dan ook, mag er eigenlijk niet zijn. Maar dat was nu net de uitnodiging.
En ja, de eerste vlieg kwam zich weer melden, en de tweede, en een paar mieren. En dan helemaal gewoon zijn, met mezelf, met mijn ongemak, met mijn nieuwe vrienden. Ervaren dat ik het allemaal niet ben. En tegelijkertijd dat ik het allemaal belichaam. Ik voelde dat ik één werd met mijzelf en mijn kleine vrienden.
Na mijn meditatie kwam een herinnering boven aan Paul, “the guitar player from NYC”, die ik ontmoette in Iquitos, Peru. Hij woonde met twee apen in de Floating Lodge. En elke dag trok hij de moerasachtige jungle in, met z'n apen op z'n schouder en vol onder de insecten en andere kleine onderkruipsels. Helemaal één met alles, kriebel of steek, het maakte niet uit. Hij was simpelweg met wat er is.
Met dat voorbeeld in gedachten weet ik: ik heb nog wat te leren. Dank je Paul voor deze 'reminder'!
Probeer vandaag ook eens vriendschappen te sluiten met wat er op je pad (of arm) komt.