Eindelijk had ik terreinbanden op mijn elektrische mountainbike! Mijn eerste tocht in mijn Spaanse ‘achtertuin’ was heerlijk. Toch fietste er ook een oude angst met me mee: de angst om te vallen en opnieuw een schouderblessure op te lopen. Ik was me ervan bewust om daar niet te veel bij stil te staan, want alles wat je aandacht geeft groeit.
Dus koos ik ervoor om gewoon te genieten. En ook van de Thaise massage daarna.
De volgende ochtend werd ik wakker met een hevige pijn in mijn linkerarm, bewegen was onmogelijk. Ik deed oefeningen en belde Fadi, een bijzondere osteopaat in Marbella, voor een behandeling. Zijn diagnose: frozen shoulder. En een welgemeend advies: “Zorg dat ze tijdens een massage nooit aan je nek zitten.”
De tweede dag na de behandeling voelde ik verlichting, maar de pijn kwam snel terug. Nog intenser, schreeuwend om aandacht. Toen ik online las dat dit maanden, zelfs jaren kan duren, schrok ik. Direct zei ik tegen mezelf: dat gaat mij niet gebeuren. Eind augustus is dit voorbij.
De pijn als poort naar binnen
Ik heb mijzelf gevraagd om mij te laten zien wat er achter de pijn verborgen zit. En wanneer het de eerste keer was dat ik iets soortgelijks heb ervaren. Ik werd meegenomen naar 1964. Ik was mijnwerker, op de vlucht omdat de mijnschacht waar we werkten instortte.
Op weg naar boven, door een steeds nauwer wordende gang, kwam ik vast te zitten met mijn linkerschouder. Ik kon geen kant meer op. Bertus, een dorpsgenoot en collega, was de laatste achter mij. Voor zijn brede lijf was geen ruimte om te passeren. In plaats van me te helpen, duwde hij me nog verder vast en vluchtte hij naar boven, zijn vrijheid tegemoet. Ik bleef achter, verscheurd door pijn en mijn vertrouwen in menselijke compassie kwijt.
Ik ging door een doodstrijd heen. Probeerde nog los te komen, happend naar adem, overgave en daarna bevrijding.
Wat hier van waar is, of het echt is gebeurd, doet er eigenlijk niet toe. De energie leefde in mijn systeem, opgeslagen in mijn celgeheugen. En het mooie is: zulke zware ervaringen kun je transmuteren: van lage trilling naar hoge trilling brengen.
Van trauma naar transformatie
Als transformatief coach is dat mijn dagelijks werk: trauma’s, blokkades en belemmerende overtuigingen transformeren zodat energie weer kan stromen. Zodat conditioneringen steeds dunner en doorzichtiger worden en je dichter bij je authentieke zelf komt.
Tijdens mijn eigen (zelf)transformatieproces heb ik alle doodsangst, angst voor kleine ruimtes, voor het donker, voor verlating, voor verstikking, voor vallen, ‘getransformeerd in liefde en teruggestuurd naar de bron’ en de ruimte die dan ontstaat gevuld met vrijheid, overgave, vertrouwen, veiligheid, compassie, dankbaarheid, durf, daadkracht, manifestatievermogen, expansie en liefde. Deze woorden, deze hoge trilling, hebben mijn systeem tot in mijn cellen gereset. Het trauma van de mijnschacht leeft niet langer in mij. En dat geeft letterlijk én figuurlijk ruimte.
En toen ik vanmorgen opstond. De pijn is zo goed als weg, mijn arm nog wat stijf en onwennig. Met voldoening, dankbaarheid en weer een prachtige bevestiging van mijn eigen zelfhelende vermogen.
Disclaimer: bovenstaand verhaal is mijn persoonlijke ervaring. Resoneert het met je, dan is het misschien ook iets voor jou. Kies je liever voor medicatie? Ook goed. Het gaat erom dat jij kiest, vanuit gevoel, niet vanuit angst.
Door wat laat jij je leiden, als het lastig, zwaar of pijnlijk in jouw leven wordt?
Stuur mij een bericht: